Olor a plástico e outros tufillos

Pois sí, amig@s. Comprobei que o olor que desprenden os carteis anunciadores e promocionais de actividades, (sí, os verdes grandes da Rede de Dinamización que veñen nesa funda negra tan chula), son incompatibles cos recintos caldeados e relativamente pequenos. Tranquilos, descubrino a tempo. Mentres estaba montando o canón, o alargador e esas cousas sen as cales non podes dar unha charla, pensei; “agora só falta poñer aquí ao lado da pizarra blanca que fará de pantalla, o título do evento sobre un fondo promocional da organización”. Así que abrín a funda, collín e montei o soporte, e foi ao estar desenrolando o cartelón cando o aroma tremendo se espallou por diante das miñas narices e reflexionei; “un momento, un momento, non pensarás poñer isto preto da xente e tampouco ao lado dos conferenciantes. Non podes sometelos a semellante tortura, van saír “colocados” daquí". O olor non se suavizara nada dende a primeira vez que lles botara un vistazo, cando mos enviaran da coordinadora.
Pois nada, se non podía estar na sala onde se ía celebrar a cita, había outro lugar cértamente idóneo onde estaría el soíño; ese sitio era a entrada do multiusos. E alí quedou, dando a benvida aos que por alí se achegaban, sen molestalos moito.
A charla estivo moi ben. A parte de Jesús Arribi, de Mancomún, achegáronse tamén Andrés e Pablo, membros de “A Forxa”, que é unha rama de Mancomún que se adica ao desenvolvemento de software. Fixeron os tres un esforzo por achegarse o máximo posible a unha pobación que pouco leva escoitado falar deste tipo de programas, e penso que aos 15 participantes algún bichiño lles quedou que os fará pensar.
E é que non me digades que o do software propietario non atufa tamén!! O outro día lin unha nova en “El Mundo” dixital. Resulta que un tipo quería mercar un ordenador portátil con algunha distribución GNU/Linux como sistema operativo (pobre iluso). Evidentemente non tiñan na tenda ningún con este software pero ademáis, tampouco tiñan ningún que non tivese algún producto de Windows instalado. O pobre home tivo que mercar un ordenador que incluía o Windows XP. Cando chegou a a casa e leu a licenza, viu que tiña 30 días para devolver o software a Microsoft e recuperar os cartos, e iso foi o que tentou. Bueno, o que tentou nos seguintes 30 días e dous anos despois continúa tentando por todos os medios, interpoñendo incluso, unha demanda civil. Agardo que Paco, que así se chama o perxudicado, profesor de instituto, consultor de novas tecnologías e formador en TIC, consiga chegar ata o final. Evidentemente para el, non é unha cuestión de cartos, senón de xustiza e de liberdade.
¡Ánimo Paco!